– دوتار یکی از سازهای قدیمی ایرانی، از خانواده مضرابی ها می باشد که بسیار ساده و بی پیرایه اما خوش صدا است.

دوتار همان طور که از نامش مشخص است دارای دو سیم (تار) با دسته ای بلند است و می توان تصویر آن را در برخی از حجاری های کهن ایران یافت.

این ساز صدایی خوش از دل روزگاران گذشته تا به امروز دارد. در اغلب موارد، برای زیبایی این ساز اصیل از تزیینات اندکی چون سنگ های فیروزه ای زیبا و استخوان شتر در قسمت دسته اش استفاده می شود که خاستگاه آن ها طبیعت است.

امروزه، برای ساخت کاسه دوتار از چوب توت استفاده کرده و دسته بلند آن را از چوب هایی چون گردو، عناب یا زردآلو می سازند.

سیم های این ساز از جنس فلزی است و برخلاف سازهایی چون تار و سه تار که به سیم هایشان اضافه شده است، دوتار همچنان دارای دو سیم می باشد. همچنین دوتار با پنجه و سه تار با ناخن نواخته می شود.

نوازندگان نواحی مختلف ایران برای نواختن دوتار از انگشت سبابه و شست خود استفاده می کنند اما در این میان مناطقی هستند که در نوازندگی دوتاراز انگشتان دیگر خود نیز بهره می برند.

دوتار جزء سازهایی است که در مناطق مختلف با شکل و شیوه خاص وجود دارد. از جمله دوتار نوازی های رایج در برخی از نواحی ایران می توان به دوتارمازندرانی، کتولی، ترکمنی و خراسانی اشاره کرد.

یکی از استادان مشهور و معاصر دوتار ایران که نامش بر روی تارهای آن ثبت شده، عثمان محمدپرست ملقب به عثمان خوافی از منطقه خراسان در شرقایران است.

استاد محمدپرست، موسیقی را نقطه وصل با خداوند می داند. او دوتار را «عشق» می داند زیرا ساز آرام و ملایمی است و خاستگاه این ساز را شهرهای خواف، تایباد و تربت جام عنوان می کند.

روح عرفان و خداپرستی در وجود استاد عثمان محمدپرست سرشار است و این‌ را می توان از لحن و نوای دوتار نوازی اش دریافت.

او علاوه بر این که استاد صاحب سبک دوتار نوازی خراسان است، در امور خیریه هم فعالیت می کند به طوری که از بنیانگذاران جامعه یاوری خیرین مدرسه ساز می باشد.